ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΣΤΟ ΒΗΜΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ» ΤΟΥ κ.ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗ *

Με τη δημοσίευση του άρθρου του κ. Μπαμπινιώτη, «Μια εκπαιδευτική τραγωδία», στην εφημερίδα –ΤΟ ΒΗΜΑ- στις 4 Απριλίου 2010 ,ένιωσα, την ανάγκη ως δάσκαλος της πράξης, να διευκρινίσω ορισμένα ζητήματα που προκύπτουν από την πιθανολογούμενη ελλιπή ενημέρωση, σε θέματα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του κ. Μπαμπινιώτη.
Αρχικά, να ενημερώσουμε, σε ότι αφορά τις ελλείψεις δασκάλων στα δημόσια δημοτικά σχολεία, ότι το όλο ζήτημα είναι τεχνητό. Σύμφωνα με τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία του αρμόδιου υπουργείου, βρίσκονται άνεργοι περίπου 500 δάσκαλοι. Από το Σεπτέμβριο του 2010 το πρόβλημα θα οξυνθεί περισσότερο, εάν σκεφτούμε ότι κάθε χρόνο από τα Παιδαγωγικά Τμήματα αποφοιτούν γύρω στους 1.500 με 2.000 δασκάλους. Οι εξαγγελίες για 50% μείωση στους μόνιμους διορισμούς και 70% στις προσλήψεις αναπληρωτών, θα εκτοξεύσει την ανεργία, σε όλο τον εκπαιδευτικό τομέα, στα ύψη. Ο κλάδος των δασκάλων δεν θα μείνει ανεπηρέαστος από αυτή την επιδρομή μέτρων. Οι πιστώσεις, επομένως, είναι το κύριο μέσο διεξόδου της αδιοριστίας των εκπαιδευτικών και όχι οι εκπαιδευτικές αλχημείες των εκάστοτε ειδικών και ιθυνόντων.
Ξεκαθαρίζοντας, λοιπόν, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, ότι δάσκαλοι υπάρχουν για να καταλάβουν τις θέσεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης , οφείλουμε ως παιδαγωγοί να απαντήσουμε πλέον με επιστημονικά τεκμήρια στις προσωπικές απόψεις του κ.Μπαμπινιώτη οι οποίες αιωρούνται τώρα και μερικά χρόνια γύρω από την εκπαιδευτική κοινότητα.
Καταρχήν, κάθε σκεπτόμενος εκπαιδευτικός, σε όλες τις βαθμίδες, μπορεί να καταλάβει την προχειρότητα με την οποία επιχειρείται να καλυφθεί η ψυχοπαιδαγωγική κατάρτιση των «καινούριων δασκάλων» στο δημοτικό! Η επιστήμη της Παιδαγωγικής υποτιμάται εσκεμμένα από τον κύριο καθηγητή της Γλωσσολογίας σε βαθμό τέτοιο , που την αντικαθιστά, με ταχύρυθμες εκπαιδευτικές επιμορφώσεις. Με πολύ απλά λόγια θέλει να μας τονίσει ότι τέσσερα χρόνια στα παιδαγωγικά δημοτικής εκπαίδευσης, είναι περιττά για να διδαχθείς την παιδαγωγική πράξη! Να καταστήσουμε, λοιπόν, σαφές ότι στο πανεπιστήμιο οι δάσκαλοι εκτός από τις θεωρίες στην ψυχοπαιδαγωγική και την κοινωνιολογία , εκείνο που επίσης τους ανυψώνει ως άξιους λειτουργούς στο δημοτικό σχολείο είναι η εκπαιδευτική πρακτική στις αίθουσες διδασκαλίας ,κατά τη διάρκεια φοίτησής τους στα εκάστοτε τμήματα, όπου σε πολλά παιδαγωγικά της χώρας φτάνει και τα τέσσερα εξάμηνα!
Μπορεί, λοιπόν, ο κ.Μπαμπινιώτης με τα ταχύρυθμα «εκπαιδευτικά» σεμινάριά του, να εγγυηθεί την παιδαγωγική κατάρτιση, των αποφοίτων των τμημάτων όπου μας αναφέρει στο άρθρο του; Αυτό ας το κρίνει ο αναγνώστης του παρόντος δημοσιεύματος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις απόψεις σας κύριε καθηγητά μάς γεννιέται ένα εύλογο ερώτημα. Εάν κάποιος δάσκαλος έχει μια ιδιαίτερη κλίση αλλά και γνώση σε κάποιο μάθημα, όπως για παράδειγμα στα μαθηματικά στην ιστορία, ή στη λογοτεχνία, με ένα ταχύρυθμο σεμινάριο θα μπορεί να διδάξει έστω στο γυμνάσιο; Ο κλάδος των δασκάλων δεν αξίωσε ποτέ τέτοιες απόψεις και ούτε πρόκειται. Αυτό, για να ξεκαθαρίσουμε ότι το παρόν άρθρο δεν γράφεται ενάντια στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, απεναντίας μας ενώνουν κοινοί στόχοι για την παιδεία της χώρας μας!
Μελετώντας παρακάτω τη δημοσίευση, επιτέλους βρέθηκα στην ευχάριστη έκπληξη να συμφωνήσω με τον συντάκτη του άρθρου στο γεγονός ότι πρέπει να γίνεται προετοιμασία των μαθημάτων του σχολείου, στο ολοήμερο. Η εμβάθυνση στα μαθήματα της λογοτεχνίας, της γλώσσας, των μαθηματικών και της φυσικής, στο πρόγραμμα του ολοήμερου είναι αποδεκτή, αλλά δεν υφίσταται στο δημοτικό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με παιδιά του δημοτικού όπου μετά από ένα 6ωρο και 7ωρο πρόγραμμα στην πρωινή ζώνη δεν μπορούν να μπουν σε «μονοπάτια εμβάθυνσης»…!
Κάνοντας κάποιες τελευταίες σκέψεις , αναπολώ τα μαθητικά χρόνια του δημοτικού. Αυτό που σίγουρα δεν άλλαξε από τότε και δε θα ήταν παιδαγωγικά σωστό ν ΄ αλλάξει , είναι το πρότυπο του δασκάλου που αφενός μεν διδάσκει τα παιδιά , αφετέρου διαμορφώνει χαρακτήρες και «χτίζει» ιδανικά στους μικρούς μαθητές του. Είμαστε σίγουροι ότι αν έρθουμε σε επαφή με οποιοδήποτε παιδί του δημοτικού και το ρωτήσουμε , σίγουρα κανένα δε θα ήθελε να βλέπει εναλλαγή εκπαιδευτικών μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.
«…Ο καλός μας δάσκαλος θέλουμε να έχει μια τεράστια αγκαλιά που να χωράει όλους τους μαθητές χωρίς να ξεχνάει τα μικρά τους ονόματα!...» απάντησε μια μαθήτρια του δημοτικού όταν την ρώτησαν πώς θέλει να είναι ο δάσκαλός της. Αυτό, γιατί πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί να σκύψουμε και να ακούσουμε το μαθητή και τις ανάγκες του, πριν αρχίσουμε να αποτυπώνουμε στο χαρτί σχέδια για την εκπαίδευση και την παιδεία της χώρας μας!
Προς το τέλος του άρθρου του κ. Μπαμπινιώτη βρέθηκα στην ευχάριστη έκπληξη, να διαβάσω, ότι οι δάσκαλοι αποτελούν την προϋπόθεση και τη βάση ολόκληρης της σχολικής εκπαίδευσης. Δηλαδή, κύριε καθηγητά, αυτά που παραθέτετε σε όλο σχεδόν το δημοσίευμα σας , προς στο τέλος τα αναιρείτε; H’ μάλλον τελικά , φάσκετε και αντιφάσκετε; Με το διορισμό, πάντως, νηπιαγωγών στην πρώτη και δευτέρα τάξη του δημοτικού και των καθηγητών στις τρεις τελευταίες, όπως αξιώνετε, δεν αφήνετε χώρο στο δασκάλους να αποτελέσουν τη βάση και την προϋπόθεση για ολόκληρη την εκπαίδευση!
Θέλω, πάντως, να αναφέρω ότι σίγουρα ο φιλόλογος, ο μαθηματικός ,ο απόφοιτος του ιστορικού-αρχαιολογικού , των θεατρικών σχολών, αλλά και άλλων σχολών που αναφέρονται στο δημοσίευμα, γνωρίζουν το «τι» (περιεχόμενο διδασκαλίας ) στο αντικείμενό τους, φυσικά, περισσότερο από ένα εκπαιδευτικό της πρωτοβάθμιας. Είναι κοινά αποδεκτό, επίσης, ότι ο δάσκαλος γνωρίζει καλύτερα το «πώς» θα διδάξει (μέθοδο διδασκαλίας). Ποιο, λοιπόν, έχει περισσότερο βαρύνουσα σημασία στο Δημοτικό σχολείο, το «τι» ή το «πώς»; Σίγουρα το δεύτερο!
Ο μαθητής στο δημοτικό πρέπει να αναπτύξει βασικές δεξιότητες πρώτα και έπειτα να μάθει πώς να κατακτά τη γνώση. Στη μάθηση εξαιρετική σημασία έχουν οι τρόποι με τους οποίους ο μαθητής συλλαμβάνει ή επεκτείνει τις γνώσεις του και όχι οι ίδιες οι γνώσεις. Πολύ περισσότερο η εξειδίκευση η οποία δεν έχει χώρο στο δημοτικό! Ο δάσκαλος επιλέγει το ουσιαστικό και παραμερίζει τις ανούσιες λεπτομέρειες, κάνοντας το μάθημα πιο ενδιαφέρον.
Κλείνοντας πάντως θέλω να υπερτονίσω το γεγονός ότι μέσα από άρθρα, όπως αυτό του κ.Μπαμπινιώτη, σίγουρα οι εκπαιδευτικοί, των δύο πρώτων βαθμίδων, βγαίνουν περισσότερο ενωμένοι παρά διχασμένοι, όπως θα επιθυμούσαν κάποιοι, για να μας αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης!

• ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΟ 34ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.
• ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ «ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΤΗΣ 13-04-2010