ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΤΟΥ Γ. ΤΣΙΑΚΙΡΗ

Οι Πέρσες

10/12/2011

• 
  
• 
  

1 εικόνα

Του Γιώργου Τσιακίρη

Διαβάζοντας τα βιβλία ιστορίας στην ηλικία του σχολείου, συχνά δεν "βλέπεις" πίσω από τις λέξεις. Ίσως λόγω άγνοιας, ίσως λόγω άγχους να παπαγαλίσεις το μάθημα όσο καλύτερα γίνεται, ίσως γιατί απλά δεν είναι ακόμα η κατάλληλη ώρα να ασχοληθείς. Μεγαλώνοντας, παίρνεις στα χέρια σου το βιβλίο της ιστορίας και διαβάζεις για τους μεγάλους πολέμους των Περσών ενάντια στο συνασπισμό των ελληνικών πόλεων-κρατών, οι οποίες βλέποντας το κακό να πλησιάζει, ενώθηκαν για να αποκρούσουν τον κοινό εχθρό. Γυρίζοντας τις σελίδες μένεις άναυδος, γιατί οι πόλεις-κράτη που δεν επωφελήθηκαν όσο θα ήθελαν μετά την ήττα των Περσών και είδαν άλλες πόλεις να ακμάζουν, δε δίστασαν να συμμαχήσουν με τους άλλοτε εχθρούς τους για να φέρουν εσωτερική αναταραχή και ευελπιστώντας να είναι αυτές καβάλα στο άλογο, όταν έλθει το επόμενο κόψιμο της (οικονομικής-διοικητικής-στρατιωτικής) πίτας. Συνειδητοποιείς εκείνη τη στιγμή, ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας δεν ήταν ακριβώς Άγιοι (πως θα μπορούσαν άλλωστε, ακόμα δεν είχε εφευρεθεί ο όρος αυτός), αλλά έμπαιναν κι αυτοί σε ένα παιχνίδι εξουσίας, μισαλλοδοξίας και καιροσκοπισμού. Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση, είναι το γεγονός πως τις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις-κράτη, δε θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε "αδιάφθορες", αντιθέτως όποτε το ευνοούσαν οι συνθήκες εξουσίαζαν τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο, με μάλλον σκληρούς όρους και χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες, οι οποίες συνήθως ήταν μία γενικευμένη εξέγερση που κατέληγε σε συνεχείς στρατιωτικές μάχες. Κλείνοντας το βιβλίο, δε μπορώ να αντισταθώ στην σκέψη μιας σύγκρισης του τότε και του τώρα. Προσπαθώ να βάλω έναν μεγάλο σύγχρονο "αντίπαλο" της Ελλάδας στη θέση των Περσών και αντίστοιχα να διαβλέψω το ποιες αντιδράσεις θα υπήρχαν στο εσωτερικό της χώρας, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά που θα έφευγαν οι "Πέρσες" (η τελευταία περίπτωση προϋποθέτει ασφαλώς το να ήμασταν εμείς οι νικητές). Επιπλέον, μου έρχεται στο μυαλό και ένα κομμάτι του βιβλίου, το οποίο τονίζει κάτι ίσως ενοχλητικό: πως οι εσωτερικές διαμάχες, οι συνεχείς διαπλοκές και η έλλειψη κοινού οράματος ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις-κράτη, ήταν το έναυσμα που χρειάζονταν οι Πέρσες για να επιτεθούν στη χώρα. Κάποιος θα έλεγε πως αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, οι Πέρσες θα το σκεφτόντουσαν δυο φορές, ή ίσως να μην το επιχειρούσαν καθόλου, αφού οι περισσότεροι λαοί του τότε γνωστού κόσμου ήξεραν για το τι ήμασταν ικανοί να κάνουμε, όταν ήμασταν ενωμένοι.  Στο τέλος τα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν ήταν δύο: Πρώτον, οι τότε πόλεις-κράτη, με τι θα μπορούσαν να εξισωθούν στο σήμερα; Και δεύτερον, ποια ήταν τελικά η καλύτερη φάση των Ελλήνων... αυτή όπου ενωμένοι μάχονταν για να έρθει μια καλύτερη μέρα, ή αυτή όπου ο κίνδυνος πέρασε και ήταν πλέον απερίσπαστοι στο να ασχοληθούν με τα εσωτερικά του Ελλαδικού χώρου;
Α, και ένα τρίτο: Υπάρχουν ακόμα "Πέρσες";