ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΛΥΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ( ΤΟΝ ΕΙΔΑΜΕ 38 ΧΡΟΝΙΑ) , ΟΥΤΕ Η ΣΤΕΙΡΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ...ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΥΓΙΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Δεν αλλάζουμε και βουλιάζουμε

Γυρνώντας το χρόνο πίσω στο 2009 μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα πιο πιασάρικα συνθήματα του Γιώργου Παπανδρέου. Το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» που είχε πει τότε ο πρώην πρωθυπουργός, εκτός του ότι δεν το τήρησε ο ίδιος, πολύ λίγοι είναι και αυτοί που το θυμούνται σήμερα, σε αντίθεση με το «λεφτά υπάρχουν» το οποίο έχει γίνει πλέον από ανέκδοτο έως και μαρκίζα του δράματος που βιώνουμε.

Δεν ξέρω αν ο ανθρώπινος νους επιλέγει να συγκρατεί τα εύκολα αντί τα δύσκολα, το βέβαιο είναι ότι σήμερα δεν ισχύει τίποτα από τα δύο: ούτε λεφτά υπάρχουν αλλά ούτε και αλλάζουμε. Γι’ αυτό βουλιάζουμε.

Η διαπίστωση της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας μας, έπιασε απροετοίμαστο και το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Ίσως όχι όλους αλλά το μεγαλύτερο μέρος τους για να μην είμαι ισοπεδωτικός στην περίοδο της επικίνδυνης καραμέλας του «όλοι ίδιοι είναι».

Η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος για χρόνια δεν έβλεπε ή δεν ήθελε να δει ότι η χώρα κουβαλούσε στην πλάτη της ένα τεράστιο δημόσιο χρέος το οποίο ήταν αδύνατον να ξεπληρώσει μέσα σε ανεκτά πλαίσια. Και δεν μπορούσε να το ξεπληρώσει για τον απλούστατο λόγο ότι ως χώρα ξοδεύαμε για δεκαετίες πολλά περισσότερα από όσα βγάζαμε. Δεν υπήρξε Προϋπολογισμός του Κράτους που να μην έχει πέσει έξω.

Αυτή ήταν, κατά τη γνώμη μου, η βασικότερη αιτία της κρίσης που ζούμε σήμερα. Η βόμβα ήταν το τεράστιο χρέος. Οι αγορές, τα spreads, η κακή ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομική συγκυρία ήταν το φυτίλι. Κι όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πώς πέσαμε στα δίχτυα των δανεικών: διορισμοί, παροχές, επιδοτήσεις, εξοπλιστικά, θαλασσοδάνεια, μίζες και άλλα πολλά που χρειάζεται ολόκληρο βιβλίο για να τα καταγράψεις.

Στον ύπνο πιάστηκε και η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ακολουθώντας το κακό παράδειγμα του Κράτους, υπερκαταναλώσαμε, καταχρεωθήκαμε, ζήσαμε ο καθένας το «όνειρό» του είτε το σήκωνε η τσέπη του είτε όχι. Στο πάρτι που διοργάνωσε το πολιτικό σύστημα συμμετείχαμε όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο.

Τώρα που το πάρτι τελείωσε ήρθε η ώρα του πονοκέφαλου που από ό,τι φαίνεται θα κρατήσει για καιρό… Η ευθύνη για το χάλι της χώρας βαρύνει συντριπτικά τις πολιτικές ηγεσίες που εξέθρεψαν την αναξιοκρατία, τις συντεχνίες, το ρουσφέτι και την μικροπολιτική και άφησαν να κυλήσουμε στο χείλος του γκρεμού. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας για μια ακόμη φορά πληρώνει πανάκριβα εδώ και δυόμισι χρόνια το κόστος της αδράνειας και της αφασίας του πολιτικού συστήματος με τις οριζόντιες περικοπές, την φοροκαταιγίδα, την ανεργία.

Αυτή ήταν, για άλλη μία φορά, η «εύκολη λύση». Όσο «εύκολα» το Κράτος μοίραζε κάποτε χρήματα, εξίσου «εύκολα» τα ζητάει πίσω και με το παραπάνω. Αυτό όμως είναι πλέον προφανές ότι έχει ξεπεράσει τα όρια και δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Όσο το πολιτικό σύστημα δεν αποφασίζει να αλλάξει και να κάνει «τα δύσκολα», τόσο περισσότερο θα βουλιάζει το ίδιο συμπαρασύροντας στο βυθό τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Αδυνατώ να πιστέψω ότι, ειδικά στην παρούσα συγκυρία, δεν μπορούν να γίνουν επιτέλους κάποια έστω, αυτονόητα, πράγματα στη χώρα μας εξαιτίας της ατολμίας και της «συνθηκολόγησης» του πολιτικού συστήματος με νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος.

Γιατί δεν μπορεί, για παράδειγμα, να κλείσουν ή να συγχωνευτούν υπηρεσίες και οργανισμοί που δεν έχουν αντικείμενο;

Γιατί δεν μπορεί ένας νέος φαρμακοποιός να ανοίξει δικό του φαρμακείο όπου θέλει ή -ακόμα χειρότερα- να μην μπορεί να το ανοίγει πέραν του ωραρίου;

Γιατί πρέπει να αλλάζουμε κάθε εξάμηνο τη φορολογική νομοθεσία για φυσικά πρόσωπα κι επιχειρήσεις και κανένας να μην ξέρει τελικά τι του ξημερώνει αύριο;

Γιατί να μην μπορούμε να ιδιωτικοποιήσουμε ούτε μία δημόσια επιχείρηση ή να αξιοποιήσουμε δημόσια περιουσία που κάθεται;

Γιατί για να γίνει μία μικρή ή μεγαλύτερη επένδυση χρειάζονται από 2-7 χρόνια εξαιτίας της γραφειοκρατίας, της πολυνομίας και της διαφθοράς;

Υπάρχουν ακόμα και σήμερα υγιείς δυνάμεις στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ενδεχομένως μετά τις εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, να προκύψουν κι άλλες. Το ίδιο ισχύει και για την ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν άξιοι και νοικοκύρηδες άνθρωποι που και μπορούν και θέλουν να δημιουργήσουν και να προσφέρουν.

Δυστυχώς όμως βρισκόμαστε σε μία παρατεταμένη παραζάλη εξαιτίας της κρίσης που, με τους αφορισμούς και τις άναρθρες κραυγές, κινδυνεύουν να καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Ίσως η μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού συστήματος αυτή την στιγμή είναι να κοιταχτεί στον καθρέφτη, να αναμετρηθεί με τον κακό του εαυτό και να αποφασίσει να αλλάξει. Να αλλάξει το ίδιο για να αλλάξει και τη χώρα. Τουλάχιστον όσοι μπορούν και όποιοι θέλουν.

Μοιραία το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» είναι το 2012 πιο επίκαιρο και περισσότερο επείγον από ό,τι ήταν το 2009. Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, που σήμερα είναι στη γωνία σιωπηλό, θα αγκαλιάσει μια τέτοια προσπάθεια από όπου κι αν προέρχεται.

Διαφορετικά θα πάμε όλοι μαζί στον πάτο…

Δημήτρης Φραγκάκης
Πολιτικός Επιστήμων