Σελίδες

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ… ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η  ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ… ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
 
Του Δημήτρη Δερμιτζάκη



Από την αρχή της φοιτητικής μας ζωής μέχρι και σήμερα , μας προβλημάτιζε ενίοτε , ποια παράταξη θα στηρίξουμε ή θα συμμετέχουμε ενεργά  και με  ποια κριτήρια θα κάνουμε αυτή την  επιλογή. Μια συνήθης πρακτική ήταν  « ο πολιτικός-κομματικός  φορέας» που εξαρτιόταν η εκάστοτε παράταξη και έτσι τα πράγματα γινόταν ξεκάθαρα. Μου δημιουργούσε όμως κατά καιρούς  , όχι μόνο σε μένα , αναπάντητα ερωτήματα ο ρόλος αλλά και η σύμπραξη του πολιτικού φορέα με τις παρατάξεις και κατά πόσο οι συνδικαλιστές ήταν ελεύθεροι να αντιδράσουν και αντιταχθούν στον πολιτικό τους χώρο, όταν αυτός βρισκόταν στην εξουσία. Πολύ απλά διερωτούμαι αν  ο συνδικαλισμός από τα «σπάργανα του» ακόμα , στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δημιουργεί μια σχέση εξάρτησης με την πάγια πολιτική της κομματικής γραμμής και όχι μια αμερόληπτης διεκδίκησης  των συμφερόντων του εκάστοτε κλάδου. Ερωτήματα και ανησυχίες όπου έμεναν αναπάντητα ή απαντήθηκαν με ένα «ξύλινο» συνδικαλιστικό λόγο και άφησαν ανικανοποίητες τις πολιτικές μου (μας) ανησυχίες. Ερωτήματα με τάση αυτοκριτικής, γιατί ως νέα παιδιά δεν τολμήσαμε  να τα βάλουμε , από νωρίς , με το δεξιό-κεντροαριστερό-ακροαριστερό συνονθύλευμα των συνδικαλιστών στα πανεπιστήμια.
Υπόγειες Διαδρομές…
 Ποτέ όμως δεν αποδεχτήκαμε ακόμα και σήμερα, μαζί με μεγάλη μερίδα συμφοιτητών μου, συναδέλφων μας μετέπειτα αλλά και συμπολιτών μας γενικότερα, την «κομματική γραμμή» που μπορεί να επιβάλει ή να κατευθύνει υπογείως  ο πολιτικός φορέας. Υπογραμμίζω  το παραπάνω  καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που το κυβερνών  «κόμμα»,  έχει προσυμφωνήσει την αντίδραση και τις κινητοποιήσεις  των συνδικαλιστών του, αφήνοντας το λαό να πιστέψει ότι υπάρχουν αδιάφθοροι  «αγωνιστές» που τελικά ήταν «πάνω» από τις δυνάμεις τους να διεκδικήσουν ,ακόμα και τα αυτονόητα. Έτσι και οι δύο μεριές είναι  ευχαριστημένες, η μεν ψηφίζουν  τους νόμους που συμφέρει το πολιτικό σύστημα  και οι δε,  δεν απαξιώνονται  για τις θέσεις που είχαν κερδίσει  με τόσο κόπο, από την ψήφο των συναδέλφου τους.
Συνδικαλιστής- κόμμα:  συγκοινωνούντα δοχεία
Για να  το πούμε πιο απλά,  αυτό μπορεί να ονομαστεί  «κομματικός συνδικαλισμός»  όπου διαθέτει και άλλη μια αρνητική παράμετρο. Τη σύνδεση του συνδικαλισμού με την ανέλιξη στην εξουσία μέσω της γνωστής  πεπατημένης οδού:  αντιδρώ έως εσχάτων και ξεσηκώνω το λαό, κοινός κάνω αντιπολίτευση, έως τη στιγμή που στην εξουσία βρεθεί ο πολιτικοκομματικός μου φορέας. Έπειτα απολαμβάνω προνομιών και γίνομαι συνεργός «της κομματικής μου ταυτότητας» εις βάρος των συναδέλφων μου, καθώς άξαφνα και με μαγικό τρόπο, όλα στον εκάστοτε κλάδο που εκπροσωπώ, διακατέχονται από ένα «αίσθημα ευφορίας» αλλά  και «κοπιαστικών προσπαθειών» για την καλυτέρευση των συνθηκών στον εργασιακό μου χώρο.
Αδιέξοδο… λύσεις…
Δυστυχώς όμως αυτό που διακρίνουμε ακόμα και σήμερα , μετά από την καταπάτηση όλων των κεκτημένων δικαιωμάτων  των εργαζομένων, είναι ότι το συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τις υπάρχουσες παρατάξεις δεν έχει διάθεση να προτείνει λύσεις και να χαράξει πορείες δυναμικών κινητοποιήσεων καθώς όπως είναι ολοφάνερο σέρνεται ακόμα πίσω από κομματικές αγκυλώσεις χωρίς ουσιαστικές προτάσεις για λύση. Δεν βλέπουμε να προτείνονται λύσεις που θα βάλουν τα θεμέλια του συνδικαλισμού σε άλλη βάση! Δηλαδή πιο συγκεκριμένα δεν διακρίνω καμιά διάθεση από τις υπάρχουσες παρατάξεις σε όλους τους κλάδους και στην ομάδα των εκπαιδευτικών να προταθούν θητείες στα αρμόδια όργανα. Επίσης για να μην έχουμε το φαινόμενο της μεταπήδησης από το συνδικαλισμό στην εκάστοτε  εξουσία να προταθεί η απεμπλοκή του εκάστοτε συνδικαλιστή από τη θεσμική  του θέση, για  ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, εάν και εφόσον επιθυμεί να διεκδικήσει θέση διοίκησης.
Ανάγκη για ανατροπές και ρήξεις…
Σκεφτόμουνα στο παρελθόν, πόσο βαθιά μπορεί να είναι «ριζωμένο» στην αντίληψη του κόσμου , το γεγονός ότι ο συνδικαλισμός που κατεξοχήν δημιουργήθηκε για το συμφέρον του εκάστοτε κλάδου να  πρέπει να εκπροσωπείτε  από παρατάξεις που θα έχουν αναφορά σε ένα  συγκεκριμένο  πολιτικό χώρο. Εδώ  μπορούμε να σκεφτούμε πόσο μεγάλα  προβλήματα έχει επιφέρει τις τελευταίες δεκαετίες η παραπάνω σχέση κομμάτων και παρατάξεων. Αυτό που με χαροποιεί πάντως, είναι το γεγονός ότι στους πολίτες  αλλά και  στη βάση των συναδέλφων εκπαιδευτικών υπάρχει διάχυτη η ανάγκη απαγκίστρωσης από τα κόμματα και τις πελατειακές σχέσεις του συνδικαλισμού  με την πολιτική εξουσία.
Εμείς λοιπόν οι απόγονοι της γενιάς του πολυτεχνείου , γαλουχημένοι στη νοοτροπία του κομματικού μηχανισμού που μας παρέδωσαν , αδικημένοι από την αλληλουχία συνδικάτων και πολιτικής εξουσίας , μαθημένοι στην ψευτομαγκιά του  ρουσφετιού , πρέπει πρώτοι να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας , όσο το δυνατόν γρηγορότερα και όσο μπορούμε περισσότερο για να αποτινάξουμε από πάνω μας «τους ζυγούς» που λέγονται κόμματα και  όποιες  παρατάξεις  συνδέονται μ αυτά.
Καιρός για κάτι νέο…
Πιστεύω ότι μέσα από τη δίνη των αρνητικών μηνυμάτων αυτής της γενικότερης κρίσης , μπορεί να ορθοποδήσει μια νέα γενιά ανθρώπων – και εννοώ νέων αντιλήψεων, όχι απόλυτα νέα ηλικιακά – που δεν θα συνδέεται με τα κομματικά στερεότυπα και τις κομματικές «γραμμές». Μια νέα προοδευτική και ανατρεπτική αντίληψη πολιτών που θα απαξιώνει τους πολιτικούς της παλαιοκομματικής αντίληψης και την κουλτούρα , του ψευτοσοσιαλισμού, τους συντηρητισμού,  της ουτοπικής αριστεράς , της αναρχικής και χωρίς ουσιαστικής λύσεις αριστεράς, της πελατειακής σχέσης και αρπαχτής που μας κληρονόμησε η περίφημη γενιά του πολυτεχνείου!
Σε αυτή την κατεύθυνση  και με ξεκάθαρο τρόπο, ο κάθε πολίτης που θα μπορεί να προσφέρει στο συνδικάτο θα πρέπει να έχει ιδέες και προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα , χωρίς ουτοπικό αρνητισμό και αναρχικό περιτύλιγμα.  Σ αυτό το δρόμο πρέπει να βαδίσουμε πολεμώντας την ανικανότητα και τη διαφθορά των μιζαδόρων και διεφθαρμένων- βολεμένων, που έμαθαν να ζουν από τις πλάτες και τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Ως εδώ λοιπόν…..

1 σχόλιο:

  1. Δημήτρη, συγχαρητήρια... Το άρθρο σου με εκφράζει απόλυτα και συμφωνώ και προσυπογράφω. Η μόνη μου (ας πούμε...) συμπλήρωση είναι ότι για μένα η μόνη λύση είναι η καθολική κατάρρευση των νυν κομμάτων. Πραγματικά, συγχαίρω τους νέους εκπαιδευτικούς που ασχολούνται ακόμη με πνευματική υγεία και ιδεολογική εντιμότητα με το συνδικαλισμό. Μόνο που απορώ: α) πώς και δεν σου βιδώνει το μυαλό να αρχίσεις τις σφαλιάρες τους συντρόφους σου; β) Μήπως ήρθε η ώρα να φύγετε όλοι από τη σκέπη της ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ και κακό συναπάντημα;
    Συγγνώμη για την έκρηξη αλλά προσωπικά δεν έχω άλλες αντοχές και σκέφτομαι σοβαρά να ζητήσω την διαγραφή μου από την ΕΛΜΕ. Για λόγους ψυχικής ηρεμίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή